Ik weet nog dat ik tegen mijn moeder zei: ''Ah joh, ik ga pas over vier maanden.'' En poef! Toen was het ineens nog maar een maand. De tijd is omgevlogen. 31 augustus stap ik op het vliegtuig en heb ik een zit van 21 uur en 2 uur overstaptijd in Dubai. Dus nee, al die wolkenkrabbers, lamborghini's en rijke oliesjeiks krijg ik niet te zien.

Ondertussen kan ik weer wat taken van mijn to do-list schrappen: Au pair verzekering? Check! Open ticket? Check! Giga grote koffer van Samsonite? Check! Want wat moet ik nou zonder twee paar sneakers, twee paar sandaaltjes, slippers en veel kleding? Tja, vrouwenprobleempje, denk ik zo. De koffer inpakken wordt nog wat. Gelukkig mag ik 30 kilo meenemen en 7 kilo handbaggage HOERA!

Ik zou liegen als ik zeg dat ik niet zenuwachtig ben over deze hele onderneming. Soms schijt ik zeven kleuren, met misschien nog een compleet nieuwe kleur erbij, en de volgende dag wil ik weer per direct vertrekken. Aan enthousiasme ontbreekt het me gelukkig niet! Ik heb zo'n zin om het gezin in het echt te ontmoeten en op z'n Australisch te gaan leven. No worries, mate! En de barbecues, mensen, die barbecues...

Voordat ik mijn computer afsluit moet ik dit nog echt even benoemen: Dit jaar heb ik geen herfst en winter! Met kerst sta ik in mijn bikini met een kerstmuts op zandballen te gooien. He, wat vervelend toch om aan het strand te liggen terwijl iedereen in Nederland zit te bibberen.

...

Is het al 31 augustus?

Liefs,

Nadine